Agota Kristof "Analfabetka"

Nie znam tej autorki, do literatury węgierskiej też nigdy nie dotarłam, a książka dostała się w moje ręce (dziękuję Pani Zosiu) dlatego, że jej pierwsze zdanie brzmi: „Czytam. To jest jak choroba”.

Czy można streścić swoje życie w jedenastu kilkustronicowych rozdziałach? Napisać o tym wszystkim co ważne i wyczerpać temat? Węgierska pisarka Agota Kristof rzuca rękawicę wszystkim tym, którzy zapadli na grzech rozwlekłości. Bo można i efekt jest niebanalny.  „Analfabetka” to takie krótkie podsumowanie życia i drogi twórczej. Krótkie ale treściwe, głębokie, poetyckie. Lubię tak pisane książki: poetyckie zdania, ciachane nożem jak chleb, rytmiczne. Lubię soczystą prozę poetycką, obrazy codzienności, które same się puentują. To wszystko znalazłam w tej książeczce. A oprócz tego zapis walki o swoją tożsamość narodową i język. Gdyby ktoś szukał tego motywu – tutaj znajdzie kwintesencję. Dlatego polecam. Ile jeszcze takich pereł kryje się wśród pisarzy krajów, których literatura jeszcze do nas nie dotarła albo dociera (chwała Wydawnictwu Czarne) nadal bardzo szczątkowo.